Sobaszek znaczy wolność

Czytałem książkę Wacława Sobaszka z rosnącym podziwem dla drogi, którą obrał i konsekwentnie przeszedł autor.

Wayang po polsku

Indonezyjski wayang jest jedną z najstarszych na świecie form teatralnych. Jego najsłynniejszą odmianą jest wayang kulit, teatr cieni, któremu poświęcona jest książka Marianny Lis.

Pisarka osobna

Lidia Amejko od lat funkcjonuje na marginesie polskiego życia literackiego, co odnosi się nie do rangi pisarstwa, ale świadomie budowanej strategii twórczej.

Teoria na mocnych podstawach

José-Luis García Barrientos jest współczesnym hiszpańskim teoretykiem teatru.

Punkt widzenia, czyli jak pisać historię teatru w jednym mieście

Książka Artura Dudy stanowi znakomity przykład historycznoteatralnej narracji sprawnie splecionej z dziejami miasta.

Depresja i światło

Książka pieczętuje fakt, że bydgoski „Kwartalnik Artystyczny” jest „polskim domem Samuela Becketta”.

Jak być kochanym

Tom wywiadów, które Jacek Wakar przeprowadził z piętnaściorgiem polskich aktorów i opublikował pod tytułem „Zawód: aktor”, należy przypisać do nurtu twórczości pandemicznej.

Silnie unerwiona sztuka

Życie i twórczość Marii Jaremy to nieustanne, intensywne operowanie mocnymi, stanowczymi, przełomowymi gestami.

Tajemnica straty

Murawska pomieszała wypowiedzi z różnych porządków, w swoją autobiograficzną opowieść włączyła obce teksty.

Pasażerka pamięci

Mimo że wątki oświęcimskie stanowią trzon twórczości dramaturgicznej, prozatorskiej oraz poetyckiej Zofii Posmysz, całość jej dzieła nie zamyka się w formule literatury holokaustowej.

Śmierć Arlekina, powrót Afanasjewa

Ukazanie się wyboru dramatów Jerzego Afanasjewa „Tralabomba” zbiegło się ze śmiercią niezwykłego aktora, Ryszarda Ronczewskiego - ostatniego artysty Cyrku Rodziny Afanasjeff.

Nieosiągalne obszary performansu

Tytuł „Zjadanie psów nie wskazuje”, że ta książka traktuje o teatrze. Dopiero później wychodzi na jaw, że mamy do czynienia z pracą naukową z zakresu performatyki.

Regietheater

Teatr reżyserski (niem. Regietheater) to określenie drażliwe dla osób zajmujących się niemieckojęzycznym teatrem, kojarzone przede wszystkim z reżyserami pokolenia 1968 roku.

Kantor. Ochronić przed petryfikacją

Ruch Cricoteki z samego centrum Krakowa na peryferie – tranzyt do nowej przestrzeni wystawienniczej – mocno zainspirował Fazan.

O Kantorze każdy może

Po kochankach i bezbożnicach na warsztat Kienzler trafił w końcu Tadeusz Kantor. Warsztat to zresztą mało wyrafinowany.

„Jak ugryźć teatr współczesny?”

Jak opowiedzieć o historii współczesnego teatru? Poza tym, że rzetelnie, to oczywiście dowcipnie i z ilustracjami.

Pole manewru

Czy nowe przekłady mogą spowodować zasadniczą zmianę czechowowskiej optyki? Chyba nie.

Jerzy Jarocki – ćwiczenia z pamięci

Legenda Jarockiego jest potrzebna współczesnemu polskiemu teatrowi, lecz jest mało prawdopodobne, by stała się źródłem jakiejś nowej, twórczej energii.