Powrót „Dziadów”, czyli dwa teatry

Śmiech zawsze buduje dystans, i sądzę, że właśnie o ten efekt chodziło Zadarze w „Dziadach”, bo gusła, modlitwy, a nawet wielkie poetyckie improwizacje już nie działają. W...

Awangarda wobec romantyzmu

Awangarda z początku dwudziestego wieku to nie pierwszy w dziejach odwrót od tradycji. W nowożytności taką „walkę” podjęli romantycy, a ich bunt stał się istotny dla etosu...

Dziady skrwawionych ziem

Podczas „Dziadów” Passiniego, zrealizowanych w Brześciu, dokonuje się wydobywanie traumatycznych doświadczeń, jakie stały się udziałem naszych przodków.

Na ołtarzu Europy

„Książę Niezłomny” to najlepszy, najbardziej zwarty i wyrazisty spektakl Pawła Świątka od czasu debiutanckiego „Pawia królowej”.

Krwawe gody

Jacek Głomb z miejsca wprowadza widzów w środek brutalnych wydarzeń. W surowym, blaszanym hangarze legnickiego teatru dogasają ognie bitewne. Wszystko powalane krwią.

Polowanie na zwierzynę

Świat tej sztuki jest całkowity, sam dla siebie. Tak jak z jednej osoby na drugą przechodzi rola reżysera, tak też zamieniają się miejscami kaci i ofiary, winni i niewinni.

Lament jak brzytwa

Motyw Kumernis-Wilgefortis, „brodatej świętej”, stanowi dla Agaty Dudy-Gracz punkt wyjścia do napisania nowego, „nieświętego” apokryfu, w którym rządzą ludzkie namiętności.

Jazda figurowa na śmierć

W „Śmierci i dziewczynie” Marciniak plastycznie pokazuje rozziew pomiędzy wysublimowanym pięknem muzycznych fraz i zepchniętą do podziemia biologią niedoszłej wirtuozki.

Syreny na trwogę, bez histerii

Prezentowane podczas ostatniego „Sirenos” przedstawienia Nekrošiusa, Koršunovasa i Schillinga stanowią tryptyk o władzy, tyranii i przemocy.

Erotyczno-polityczny taniec śmierci

Sztokholmski Dramaten przywiózł na tegoroczne Spotkanie Teatrów Narodowych w Warszawie sztukę Henryka Ibsena, której dawno w Polsce nie oglądaliśmy.

W odmętach patriarchatu

W Dzikiej kaczce Anna Pettersson patrzy na fałszywe relacje stale obecne nawet w pozornie egalitarnym szwedzkim społeczeństwie.

Anatomia człowieczeństwa

„Psie serce” Yany Ross porusza problem człowieczeństwa, empatii i solidarności, które przegrywają w starciu z polityką i ideologią, jednak bez zbędnego moralizowania czy narzucania...

Zmiana perspektywy

Taneczny program Het Theaterfestival współtworzyły nazwiska wybitnych flamandzkich choreografów. Najważniejszym wątkiem prezentowanych spektakli była zmiana w sposobie patrzenia na własny...

„Jak obrzydliwym bydlęciem jest człowiek!” Molier w przekładzie Jerzego Radziwiłowicza

Zwraca uwagę decyzja Radziwiłowicza o nieprzekładaniu i niepublikowaniu paratekstów. Jego przekłady zostały przygotowane wprost na scenę.

Świętości już ustanowione

Stosowanie jasnych podziałów między wyznaniami nie jest proste. Można ogólnie powiedzieć, że katolicyzm uwielbiał maszynerie i efekty.

Po wyjściu z teatru

Może jednak należałoby się zastanowić, czy kategoria performansu nie traci w pewnym momencie swojej monopolistycznej ważności. Bernhard bowiem wodzi nas za nos.