Krakowski splin

Muzyczna „Krakowska lekkość bytu” przenosi widzów do knajp Kazimierza, w których rozmawiało się o Kancie i Leibnizu, gdzie wódka była pożywna, a czas marnowało się pięknie.

Jak Wokulski

Krzysztof Rekowski bohaterem „Wiśniowego sadu” czyni – wbrew tradycji wystawiania utworu – kupca i przedsiębiorcę Łopachina, a nie dziedziczkę Raniewską.

Miłość nie cierpi na depresję

Główną wadą „Serotoniny” jest jej adaptacja. W opowieści o życiu zmarnowanym po zniszczeniu wielkiej miłości – na plan pierwszy zbyt często wychodzi to, co ją zabiło, czyli seks...

Kordian Niewiadomski

Gdański „Kordian” dobrze trafia w teraźniejsze odczucia niepewności, rozchwiania czasu, końca bajki o końcu historii.

Ironiczny uśmiech Balladyny

Jesteśmy w świecie po ekologicznej apokalipsie. To śmietnik historii. Nawet jezioro Gopło już wyschło. Wszechobecny jest za to beton, który pokonał naturę.

Jezus i gadająca gitara

W przedstawieniu Mana tak często pada słowo „Jezus”, że w pewnej chwili chce się krzyknąć: „Zostawcie Jezusa w spokoju!”.

Walizka wspomnień

„Przybysz” to spektakl o życiu, które trzeba na nowo zbudować w oparciu o garść wspomnień, kilka zdjęć noszonych za pazuchą lub w zniszczonej walizce.

W atelier Guślarza

Tropem, którym poszedł Babicki (po raz trzeci w życiu wystawiając arcydzieło Mickiewicza), są emocje, manifestowane przez bohaterów w różny sposób.

Ofiara Norymbergi

Zarówno Skrzywanek, jak i Stępień zdają się mówić nam, że budowanie tożsamości zawsze wymaga rezygnacji z nieświadomości i niewinności.

Styropianem po szkle

Spektakl ten chce być i kabaretem, i show, i multimedialnym widowiskiem, i debatą światopoglądową, i manifestem, i requiem… i nie wiadomo czym jeszcze.

„Krótka rozmowa ze Śmiercią”

Liber zestawił dwa sposoby mówienia o śmierci: średniowieczny symbolizm, metafizykę śmierci – z dobrze znaną nam kulturą traktowania jej jako procesu fizjologicznego.

Dziady. Highlights

Po raz pierwszy oglądałam „Dziady” tak wycofane, zimne, niebudzące żadnych emocji, zaparkowane równo w pół drogi między „za” i „przeciw”.

„Policja. Noc zatracenia”

Przez sześć dni i nocy Mrożek w transie przelewał na papier śmieszno-straszną wizję państwa policyjnego, w którym ostatni więzień polityczny chce przyznać się do winy i uznać obecny...

Kury na patyku

Paweł Aigner był bodaj najlepszą osobą do wystawienia operetty z wczesnego okresu twórczości Moniuszki tak, by podobała się współczesnej publiczności.

Swingersi polscy

Po premierze „Dworu nad Narwią” z przykrością muszę stwierdzić, że konstatacja Tomasza Bocheńskiego o bezradności inscenizatorów wobec tekstów Rymkiewicza wciąż pozostaje w mocy.

Zamknięci w klatce

„Ptak” Jerzego Szaniawskiego, którego w stulecie powstania Reduty wypuściła na wolność Magda Drab, pokazuje radykalną zmianę języka scenicznego w bydgoskim teatrze.

To nie o panu

„Czy pan akceptuje to, że ten spektakl jest o cipce? Nie o panu, ale nie przeciw panu?” – pada w pewnym momencie z ust aktorów przechadzających się wzdłuż widowni.