Ziemia jałowa

Twórcy Ziemi obiecanej rezygnują z pogłębiania warstwy psychologicznej czy obyczajowej na rzecz diagnozy społecznej, czy nawet teatru politycznie zaangażowanego.

Upragniona wizyta

W Barbarzyńcach Adam Sajnuk pyta tekstem Gorkiego (i własnym): czy dotarła już do nas inżynierska świta? Reżyser ujrzał w nich przybyszy rodem z piekła.

Gorzej niż Rumunia

Piotr Ratajczak, który kilka lat temu z sukcesem zainscenizował Między nami dobrze jest w Teatrze Zagłębia, w szczecińskim Współczesnym wyreżyserował debiutancki dramat Doroty...

Hribujem, ziołujem, szepczem

Po eksperymentach związanych z Golemem, Złotym deszczem i Don Kichotem Wierszalin znów interesuje się Podlasiem. Z dobrym skutkiem.

Najpierw wujcio

Wystawiając Tango, Zaczykiewicz zdecydował się na ascetyzm i wyrazistość. Z długiej u Mrożka rozmowy Artura i Ali wyłuskał kwestie służące diagnozie powstawania autokratyzmu.

Dziady skrwawionych ziem

Podczas „Dziadów” Passiniego, zrealizowanych w Brześciu, dokonuje się wydobywanie traumatycznych doświadczeń, jakie stały się udziałem naszych przodków.

Na ołtarzu Europy

„Książę Niezłomny” to najlepszy, najbardziej zwarty i wyrazisty spektakl Pawła Świątka od czasu debiutanckiego „Pawia królowej”.

Krwawe gody

Jacek Głomb z miejsca wprowadza widzów w środek brutalnych wydarzeń. W surowym, blaszanym hangarze legnickiego teatru dogasają ognie bitewne. Wszystko powalane krwią.

Polowanie na zwierzynę

Świat tej sztuki jest całkowity, sam dla siebie. Tak jak z jednej osoby na drugą przechodzi rola reżysera, tak też zamieniają się miejscami kaci i ofiary, winni i niewinni.

Lament jak brzytwa

Motyw Kumernis-Wilgefortis, „brodatej świętej”, stanowi dla Agaty Dudy-Gracz punkt wyjścia do napisania nowego, „nieświętego” apokryfu, w którym rządzą ludzkie namiętności.

Jazda figurowa na śmierć

W „Śmierci i dziewczynie” Marciniak plastycznie pokazuje rozziew pomiędzy wysublimowanym pięknem muzycznych fraz i zepchniętą do podziemia biologią niedoszłej wirtuozki.

Klata, bohater ludu

"Wróg ludu" Ibsena z Juliuszem Chrząstowskim to najbardziej komunikatywny i klarowny spektakl Jana Klaty od czasu objęcia dyrekcji Starego Teatru.

Elżbieta postarzała, hrabina

"Hrabina Batory" to trzecia część tryptyku powstałego na kieleckiej scenie, na który składają się też "Joanna Szalona; Królowa" i "Caryca Katarzyna".

Powrót do formy

W większości dzisiejszych spektakli chodzi o zamanifestowanie poglądów w tej czy innej kwestii społecznej. Teatr nie zachwyca już widzów ‒ bo to niemodne i konserwatywne. Na szczęście...

Nasz Zorro

"Zły" to przede wszystkim doskonała rozrywka, jazzowa uczta, w którą wpisana jest opowieść o gangsterskich porachunkach, z dynamicznymi scenami walki i sporą dawką humoru.

Kraj dla subiektów

Obie, zupełnie inne inscenizacje, łączy podobna myśl: to nie jest kraj dla wizjonerów, ludzi myślących, naukowców. To jest kraj dla subiektów, chłopców na posyłki i klakierów.

Były Lear, były papież

Tematem"Króla Leara" Klaty jest sytuacja instytucji Kościoła w dzisiejszym świecie, zmieniająca się rola papieża, ale także starość, umieranie i poszukiwanie Boga, powiązane z...