Przyszedł pan fasoli kupić?

Cała obsada „Traktatu o łuskaniu fasoli” gra precyzyjnie, w skupieniu, z energią, ale też z liryzmem. Duża w tym zasługa znakomitej adaptacji i wrażliwej reżyserii Emilii Nagórki.

Wybaczanie

Głównym tematem spektaklu Sulimy i Piaskowskiego jest wybaczanie, przedstawione w aspekcie lokalnym, stricte teatralnym, a także na tle społeczno-politycznego konflikt.

Męska kondycja

„Dramat rodzaju męskiego” to raczej melodramat, który niekiedy staje się zaledwie namiastką prawdziwej tragedii.

Od nadmiaru boli głowa

Punktem wyjścia dla spektaklu Dudy-Gracz są ostatnie dni Wyspiańskiego. Nad łożem śmierci artysty czuwają dawni i współcześni ludzie teatru.

Siódemka. SzÓs Polskich Królowa

Zdolni aktorzy w swoim „spektaklu jazdy”, choć momentami ryzykownie szarżują na drodze, wprawnie wożą nas przez równoległe światy.

Dybuki i ludzie

Między światami. Dybuk. Esej sceniczny zręcznie łączy motywy dramatu An-skiego z historią Lublina, w którym powstał spektakl.

Przeciw diabłu

„Dziewczyna, która podeptała chleb” jest przedstawieniem reaktywującym formułę moralitetu bez ironicznego nawiasu. To opowieść o tym, co dobre, co złe.

Wrzosowisko każdy ma w sobie

„Tajemniczy ogród” daje potencjalnie materiał na złożoną psychodramę, otwiera drogę do dramatycznych na wskroś kreacji aktorskich.

Przemoc za przemoc

„Lot nad kukułczym gniazdem” Kleczewskiej to porządny teatr środka. Rewolucji nie przyniesie, ale może skłoni niektórych widzów do dyskusji.

Ale jednocześnie!

„Joga” Smolar na podstawie autobiograficznej powieści Emmanuela Carrère’a stawia nas wobec tematu bolesnej straty jako podstawy ludzkiego doświadczenia.

Po co?

„Uwolnienie” Kowalskiego nie zaskakuje, nie uwiera, nie olśniewa głębią refleksji czy trafnością sformułowań. Jest zarazem zbyt wieloznaczne i uniwersalne.

Leppiej nie

arcin Liber i świetni aktorzy Słowackiego rozkręcają widowisko równie emocjonujące, co kuriozalna „Lepperiada”, którą dwie dekady temu żyły media.

Casting

Dyplomowy „Casting” stanowi autoironiczny komentarz do sytuacji aktorów wchodzących na rynek pracy.

To, co niewidoczne

Ścierka, wiśnia, szczur, czyli egzystencjalne konkrety, to najważniejsze tworzywo spektaklu Iwony Kempy. Intencja esejów Jolanty Brach-Czainy została doskonale przeniesiona na deski teatru.

Na ołtarzu sztuki

„Fobia” to chyba najlepszy ze spektakli, które od 2017 roku Markus Öhrn stworzył w Nowym Teatrze.

Co w teatrze do myślenia

„Hamlet na sprzedaż” to refleksja nad kondycją aktora – zwłaszcza w teatrze dotkniętym kryzysem. Niestety przedstawienie niewolne jest od pewnych mielizn.

Sehnsucht

„Mój pierwszy rave” to krok na drodze do stworzenia teatru afirmatywnego, poszukującego nie tylko nowych tematów, ale i środków artystycznych.