Chipsy, iPhone i czary z Lidla

Podobno na napisanie książki dla dzieci namówiła Dorotę Masłowską dopiero Agnieszka Glińska. I bardzo dobrze, bo jej inscenizacja udowadnia, że w lepsze ręce tekst Masłowskiej nie mógł trafić.

Nic śmiesznego

W Rewizorze Gorzkowskiego oglądamy studium ludzkich osobowości oraz fascynujący aktorski pojedynek Andrzeja Mastalerza i Mariusza Benoit.

Technologia, kontestacja i łzy

Zadara jest w szczytowej formie. W tym samym sezonie wyreżyserował naprawdę ciekawe "Dziady" bez skrótów, a niedługo po nich świetnych "Zbójców" bez przeinaczeń, za to z intelektualną...

Przegrana bitwa

Jan Klata w przegadanej inscenizacji dramatu Tadeusza Micińskiego pokazuje słabość polskiego patriotyzmu.

Więź

Autorski spektakl Macieja Wojtyszki jest pożegnaniem Sławomira Mrożka i hołdem złożonym Jerzemu Jarockiemu.

Nuklearny grzyb

Wizja piekła patriarchatu jest w "Koniu, kobiecie i kanarku" bardzo sugestywna. Szkoda, że zabrakło chociażby refleksji, co jest źródłem męskiej przemocy.

Smoleńska mitologia

"Spisek smoleński" Lecha Raczaka i zespołu Trzeciego Teatru wykorzystuje mity narosłe wokół katastrofy, przypominając, że duża część naszej historii składa się z fantastycznych...

Majster Klajster

Autorów Klajstru mam prawo podejrzewać o przerost ideologii nad szczerością - pisze Patryk Kencki o spektaklu Wojciecha Klemma

Reset Dziadów

Wrocławski spektakl Zadary uświadamia, w jakim stopniu "Dziady" to rytuał słowa, zespalający niewidzialny świat ducha ze światem materii.

Duszyczki śpiewają soul

Choć Rychcik proponuje paradę symulakrów made in USA, jego "Dziady" okazują się spektaklem o nas, żyjących tu i teraz, zależnych też od romantycznej tradycji mieszkańcach Europy i...

Alcest szalony

Bohater "Mizantropa" to kontestator, który przeciwstawia się symulowanej rzeczywistości. W świecie pozowanych zdjęć, sztucznych roślin i plastikowych odlewów dla kogoś takiego nie ma...

Keep calm and write bad

Eva Rysová świetnie rozumie intencje Mateusza Pakuły, a kielecki teatr potrafi świadomie bawić się postdramatycznym językiem.

Koronowane głowy

Popkulturowe znaki, które przemyca Rubin do Carycy Katarzyny, po prostu nie działają – odsyłają widza gdzieś w kosmos, zamiast koncentrować jego uwagę na narracji spektaklu.

Nie-wielka emigracja

Janiczak i Rubin krytykują skupienie Wielkiej Emigracji na fałszywych działaniach i szkodliwych ideach, które tragiczne postaci czyniły śmiesznymi.

Towiańszczyzna na golasa, ale zasłonięci

Od czasu pojawienia się w Paryżu w 1841 roku Andrzej Towiański potrafił szybko zgrupować wokół siebie śmietankę artystyczną i intelektualną Wielkiej Emigracji.

Ładna idea. Dobro

Autor dramatu dowodzi, że podążający do Lichenia pątnicy nie mają głębszej wiary. Natomiast reżyser wierzy, że potrafią skutecznie egzorcyzmować polskie traumy.

Dwa pesymizmy

Janusz Wiśniewski wyreżyserował w Operze Bałtyckiej "Ubu Rex", a w Wybrzeżu "Martwe dusze" według Gogola. Co łączy, a co dzieli oba spektakle?