Skandalista Hanoch Levin

Można zaryzykować tezę, że wojna sześciodniowa w czerwcu 1967 była nie tylko przełomowym faktem w dziejach Izraela, lecz również wydarzeniem niemalże magicznym, graniczącym wręcz z cudem.

„Piękno smutku”. Wybrane klucze interpretacyjne do dramatów Hanocha Levina w polskim teatrze

Wyrazistość stylu Levina jest dla badaczy i praktyków teatru tyleż atrakcyjna, co kłopotliwa. Uwodzi barwną rodzajowością, mami piosenkami i błyskotliwymi dialogami, nęci ostentacyjną teatralnością, kusi dosadnym humorem.

Zbieracze słów

Opowiadacz to komentator rzeczywistości, który nieraz ostrzej niż inni widzi i odważniej artykułuje.

Dla wymagających

„Żyjemy w czasach, w których można powiedzieć wszystko, ale też niczego nie trzeba mówić do końca, nie trzeba brać odpowiedzialności za słowo” – mówi Małgorzata Litwinowicz.

Theatrum anatomicum – ciało jako widowisko

Teatry anatomiczne łączyły teatr i medycynę, stanowiąc ciekawy przykład tego, co Foucault nazywał anatomopolityczną władzą nad ciałem.

Choroba czy spektakl?

W przypadku zaburzeń konwersyjnych obecność widza jest wpisana w występowanie objawów chorobowych i ich natężenie. Chorzy z urojenia grają przed innymi swoje dolegliwości, co nie znaczy,...

Do Andrzeja Wajdy – list

Jest jeszcze jeden powód, dla którego postanowiłem napisać do Pana. Otóż był Pan jednym z dwóch znanych mi ludzi, którzy mieli wspaniały zwyczaj spontanicznie pisywać do kogoś, kto...

Nowator

Teatralne osiągnięcia Wajdy nie są dziś doceniane. Tymczasem jego metody pracy scenicznej w wielu aspektach wyprzedzały dokonania Lupy, Warlikowskiego, Strzępki czy Garbaczewskiego.

Trzy cytaty

Pracę nad tekstem Wajda bardzo często zaczynał od nazwania, zamknięcia w krótkiej formule tego, o czym to jest, uważając pewnie, że jeśli nie umiemy rzeczy nazwać, nie rozumiemy jej.

Andrzeja Wajdy spojrzenie na teatr

„W teatrze pracujemy, nie tylko widząc siebie nawzajem, ale po prostu patrzymy sobie w oczy” – twierdził reżyser wybitnych polskich spektakli.

Mistrz

Był otwarty na propozycje i jego ego przy tym nie cierpiało; jedne akceptował i po swojemu przerabiał, inne odrzucał, i co ważne – robił to natychmiast.

Na kogo liczymy?

Z jednej strony malejące sale, topniejąca frekwencja. Z drugiej strony kolejki pod teatrami, znikające bilety. Czy o polskiej publiczności teatralnej można powiedzieć coś pewnego?

Wiedza potrzebna i nieprzyjemna

Wiedza zaczerpnięta z raportów mogłaby dostarczać środowisku teatralnemu wskazówek, na czym budować sojusz z publicznością.

Przemów, widzu

Kryzys komunikacji między widownią a teatrem jest obecnie w centrum debaty teatrologicznej. Słowa, które przy tej okazji padły, brzmią jednak jak parafrazy diagnoz teatru lat...

Teatr: miejsce dla młodzieży

W 2016 roku na polskiej mapie teatralnej dwa punkty pulsowały energią spotkania z młodym odbiorcą: gdańska Miniatura z jej II przeglądem „Co nowego?” i wałbrzyski Teatr Dramatyczny...

„Artyści” i seriale zakłócone

Dzięki połączeniu polskiej wrażliwości z nowatorskimi rozwiązaniami montażowymi otrzymaliśmy być może najbardziej oryginalną produkcję telewizyjną ostatnich lat.

Klątwa jubileuszu

Obchody Roku Kantora pokazują, że jego sztukę wciąż trudno poddaje się krytycznej, współczesnej analizie. Czyżby wszystko, co „Kantorowskie”, zostało już poznane, napisane i...